De wereldjes van Cynthia Borst

Je opent een verweerde koffer en ineens zie je een eenzaam bootje op zee. Met een simpele draai aan de zwengel begint de wereld op een betoverende manier te golven. Je waant je in een andere dimensie. Cynthia Borst is theatervormgever en illustrator. In haar werk wil ze met kleinheid grootse verhalen vertellen.

Door Femke ter Haar

Cynthia wekt graag dingen tot leven met de poppen en live-animaties die ze maakt voor theatervoorstellingen. Ze bouwt schouwspellen met bewegende achtergronden die al van veraf te horen zijn dankzij het kenmerkende ‘skwieken’ van de tandwielen en radjes die de beweging aansturen. Cynthia blaast ook leven in haar illustraties. Ze verwerkt oude papiertjes of foldertjes als kaders in haar werk. Zo wordt een bruin, vlekkig mapje ineens een horizon waarop een klein mensje staat. Ook bij theatervormgeving kiest ze het liefst voor gebruikte objecten en restmaterialen; spullen met een bezieling.

Als papier al een vouw of een vlek heeft, dan zit daar een soort zoektocht in. Het heeft dan al een leven gehad. Die sfeer en dat gevoel kan je niet nabootsen met nieuwe materialen.

Ze gaat vaak naar de kringloop om inspiratie op te doen of te zoeken naar specifieke dingen: oude fotoboeken en papierwaren, koffers, kleine kastjes, blikjes, oude gereedschappen en fotolijstjes. “Eigenlijk alles wat uit de tijd komt waarin spullen nog lang mee moesten gaan.” De spullen bewaart ze vervolgens in gelabelde koffers in haar atelier.

De spullen zijn wel gelabeld: ‘beweging’, ‘dingen’, ‘onderdelen van dingen’. Het is wel zo dat ik zelf de enige ben die snapt wat er in de koffer zit.

Cynthia houdt ervan om lange wandelingen te maken met haar hond en ze toert regelmatig rond met haar groene busje Hummer waarin ze zelfs een bed heeft geïnstalleerd. In haar vrije tijd doet ze het liefste wat ze ook tijdens haar werk doet.

Ze wordt blij van mensen die veel tijd en energie in iets kleins kunnen steken. In deze moeite en details kunnen mensen zich herkennen, vindt ze. Zo komen personen toch ineens heel dicht tot elkaar.

Op zo’n moment realiseer ik me dat we stiekem allemaal hetzelfde zijn. Dat is geruststellend.

Voor het Kakkerlakje Voor zoet en zuur en het boek Zeeboerin illustreerde Cynthia Borst het landelijke leven van boerin Teun en hond Mol met sprekende schaduwen en levendige potloodlijnen, bij de teksten van Anne Lichthart.