Zeeboerin

Teun maakt de kachel aan.
Krabbelt Mol over zijn kop.
Zet koffie. Klopt de melk.
Zo gaat het elke morgen.
Voorjaar, zomer, herfst, winter.
Altijd de kachel, de kop van Mol en de pot koffie. Bruin brood in hompen.
Boter in vetvrij papier en dikke plakken kaas. Soms is er spek, soms worst.
Met koffie in een mok en Mol op haar hielen begint de dag.

Een poëtisch verhaal in tekst en beeld. Over Teun, leven van het land en de liefde. Natuurlijk ook over de liefde.

Een waar kleinood vol extra’s zoals gegomde etiketten en kattenbelletjes die het verhaal nog meer tot leven brengen.

Eerder maakten we al het Kakkerlakje Voor zoet en zuur over het bewaren van herinneringen met dezelfde makers.

Maakproces

Loopvis zou Loopvis niet zijn als er geen extra laag aan het boek zou worden toegevoegd; met handmatige aanvullingen zoals stempels en een envelopje krijgt het boek nog meer diepte en karakter.  Uren en uren stempelen, knippen, plakken, tekenen en vouwen. Het ‘Zeeboerinteam’ heeft zo onderhand nieuwe werkwoorden verzonnen om het vele handwerk extra overzichtelijk te maken. Zo wordt er regelmatig gevraagd of iemand nog even kan ‘douchegordijnen’, ‘wasvrouwen’ of ‘zilveren’. Boeken worden uit dozen gehaald, een zilveren slakkenspoor wordt toegevoegd. Boek weer terug in de doos, klusje afvinken, en door naar de volgende.

De vele aandacht levert een boek op dat je laat herinneren aan vroeger, toen je een flapje optilde in een boek en nóg een verscholen plaatje ontdekte. Maar aan de andere kant vertelt het boek ook een nieuw verhaal over de speelse en zware kanten van het leven. Daarmee heeft het boek iets vertrouwds, bijna nostalgisch, maar voelt het ook vernieuwend. Een boek dat laat zien dat verwondering ook te vinden is in het eenvoudige en dagelijkse. En bovendien, dat verwondering voor iedereen is.