Anne Lichthart schrijft teksten waarvan je zin krijgt om met je handen in de aarde te wroeten en de geur van vers gemaaid gras op te snuiven. Ze spreekt met liefde over leven van het land, waarin rauwheid, eenvoud, regelmaat en het ritme van de seizoenen samenkomen.

Door Femke ter Haar

Bij Loopvis debuteert ze als schrijver van boeken met Zeeboerin, een vertelling over het leven van Teun en hond Mol. Zeeboerin is geschreven in een bijzondere eenvoud. Als kleine opwarmer verscheen eerder al het Kakkerlakje Voor zoet en zuur. Toch is dit zeker niet haar debuut als schrijver. Van kinds af aan is ze bezig met taal. Anne was al jong gefascineerd door het luisteren naar verhalen en taal. Ze kon zich hier helemaal in verliezen.

“Door te luisteren ben je veel aandachtiger met een verhaal bezig.” Anne: “Als je vraagt aan mensen om aan een stoel te denken, dan stellen ze zich allemaal een andere stoel voor, maar toch is het voor iedereen duidelijk dat het over een stoel gaat.” Later, tijdens haar studie Writing for performance aan de HKU, ontdekte Anne het hoorspel. Toen ging er helemáál een wereld voor haar open.

“Ik vond de docent, Marlies Cordia meteen een ontzettend leuk iemand. Ik ben in de pauze meteen naar haar toegestapt en heb ik gevraagd of ik stage bij haar mocht lopen."

Naast hoorspelen schrijft Anne ook libretto's voor opera zoals bijvoorbeeld de hertaling van Smetana's Bruid te koop!. In zo’n voorstelling moet tekst vaak rijmen en moeten de woorden op de noten passen. Het liefst kan er ook nog wat gelachen worden. Zo'n omvangrijke, complexe klus schrikt Anne niet af: “Op deze manier puzzelen met taal is echt het allerleukst wat er is. Soms zit ik te schaterlachen achter mijn computer. En als woorden precies op hun plek vallen, dat is lekker."

Dat is niet anders bij een tekst als Zeeboerin. Zelf noemt ze haar tekst “taal in primaire kleuren”. Ze schrijft in korte zinnen vol eenlettergrepige woorden die zo van het boom-roos-vis-bord lijken te zijn gekomen. Woorden die het soms zo niet te verteren leven doenlijk kunnen maken met lichte en eenvoudige taal. Anne houdt heel erg van zelfstandig naamwoorden, omdat die altijd duidelijk zijn en meteen een helder beeld scheppen.

“Elk voorjaar de lammeren.

Hun neuzen in de oksel van Teun.

Haar haren plakken van de melk.

Ze ruikt dag en nacht naar kaas.

Elk voorjaar het spitten van de tuin.

Het kruien van de mest.

Het zaaien.” (Zeeboerin)

Anne ziet haar liefde voor eenvoud en duidelijkheid ook terug in het leven van en met het land waartoe ze zich als kind al aangetrokken voelt. Geen wonder dus, dat dat een terugkomend thema is in haar werk.

“Leven van het land heeft me altijd aangetrokken. Het heeft de simpelheid waar ik van houd. De simpelheid die ik begrijp.”

En natuurlijk hoort daar ook oogsten, verwerken en eten bij. Eten, nog zo'n grote liefde van Anne. In haar boek Zeeboerin en in het kakkerlakje Voor zoet en zuur staan dan ook verschillende recepten. “Alles in mijn leven heeft op de een of andere manier wel iets met eten en koken te maken. Het maakt niet uit hoe het me gaat, als ik ga koken dan word ik weer vrolijk.”