Door: Laura Bijsterveld
De verhalen van Willemijn Kranendonk kruipen onder je huid en banen zich een weg door je gedachten. Haar woorden zijn recht door zee, clean en bedoeld voor iedereen. Willemijn is een sterke vrouw die haar medevrouwen graag in de spotlight zet. In haar teksten zijn het feministische oogpunt en het klimaat vaak terug te vinden.
Haar schrijfcarrière openbaarde zich per ongeluk. Ze schreef velen dagboeken vol en hield zo haar talent nog even voor zichzelf. De dagboeken maakten in haar puberteit tijdelijk plaats voor het sociale en indrukwekkende leven. Toch bleef de drang naar het schrijven borrelen. En werd het vele schrijven, gelukkig, weer opgepakt toen ze de opleiding Creative Writing begon op het ArtEZ. Sinds die tijd is ze niet te stoppen, en dat is ze ook niet meer van plan.
“Ik heb altijd energie om te schrijven en dat is maar goed ook, want ik kan eigenlijk ook niks anders.”
De berging in haar huis is omgetoverd tot een heerlijke werkplek. Geregeld werkt ze tegelijkertijd met de wasmachine, die achter een gordijn staat. Wanneer de machine begint aan de voorwas, begint Willemijn met het schrijven in haar notitieboekje. “Voor ik begin met typen moet er al wel een idee zijn. Niks is zo dreigend als het witte scherm met een knipperende cursor. Het papier van mijn notitieblok is laagdrempeliger.”
Wanneer de wasmachine er een eind aan draait en de schone was droogt slingert, werkt Willemijn haar woorden uit op het witte venster.
Voor Loopvis schreef Willemijn het Kakkerlakje Dankjewel. “Ik ben vooral erg blij met de zin ‘Gele schaartjes die in glazen potten wachten op de volgende Matisse’. Het schetst voor mij een mooi beeld.”
Zelf is ze eigenaresse van drie scharen. Een geel schaartje dat staat te wachten in een glazen potje, een rode die gebruikt wordt in de keuken en een blauwe die zijn eigen pad heeft gekozen. Ooit waren de schaartjes samen in één verpakking, nu knippen ze zelfstandig door het leven. Willemijn is lief voor haar schaartjes én voor de wereld waar zij samen in bestaan.
‘Gele schaartjes die in glazen potten wachten op de volgende Matisse.’
