Als onderwijzer droeg Theo Olthuis altijd een papiertje in zijn broekzak. Op dat papiertje noteerde hij wat hij observeerde op het schoolplein, om het later uit te werken tot een gedichtje. Het moet een feest geweest zijn om Theo voor de klas te hebben; een man waarvan het in zijn natuur zit om prachtig te vertellen, zowel mondeling als op papier. Hoewel de tijden als onderwijzer al een flinke tijd achter hem liggen, observeert hij de wereld nog altijd, waarna hij zijn notities verwerkt in pakkende gedichtjes en aforismen.

Theo heeft nooit het idee gehad dat hij op zijn hurken hoefde om kinderen aan te spreken.

Theo publiceerde vele dichtbundels en werkte ook jarenlang mee aan programma’s als Sesamstraat, Klokhuis en Koekeloere. Daarnaast schreef hij ook toneelstukken, poëzie voor volwassenen en liedteksten, o.a. voor Herman van Veen.

Hij begon met schrijven als 16-jarige: “Ik schreef toen gedichten voor grote mensen, maar ik was zelf nog niet eens een groot mens”. In zijn huidige werkkamer in Bergen wordt door hem vaak geijsbeerd, gezongen en hardop gelezen wat hij net op papier heeft gezet. In zijn stoel bij het raam, uitkijkend op een oude linde schrijft hij dagelijks.

Het is duidelijk dat het dichten bij Theo door het bloed raast. Zijn thema’s zijn heel divers. Ernst, humor en vrolijkheid wisselen elkaar af. “Ik moet er niet aan denken dat ik ooit moet stoppen met schrijven. Dat zou een ramp zijn.” Op de vraag wat schrijven voor hem betekent, antwoordt Theo met een gedicht.