De teksten van Mary Heylema zijn warm en associatief. Ze schrijft zowel proza als poëzie, voor zowel kinderen als volwassenen. Ze heeft al een aantal boeken en dichtbundels op haar naam staan en is nog niet van plan te stoppen. Daarnaast zijn haar gedichten in meerdere bloemlezingen opgenomen. Ze maakt ook regelmatig werk voor Plint, de uitgeverij vanonder andere poeziëposters en het magazine ‘Dichter’.

door Ileen Rook

Als kind bewaarde ik mijn gedichten en verhalen in een rieten koffertje. Een aantal van die verhalen heb ik nog steeds.

Er gaat veel aandacht in het scheppen van haar personages. Ze schrijft over autonome mensen die net iets buiten het gangbare vallen. Over jongetjes die helden willen worden en detectives die uitzoeken waar de eitjes en katten gebleven zijn en wie de mysterieuze kuilengraver is. Veelal is ze bezig met het intrapersoonlijke. Met iemands innerlijke monoloog en de manier waarop iemand zichzelf leert kennen of benadert. Dit geeft haar personages een prachtige volledigheid.

Het leukste dat ik ooit geschreven heb is een gedicht vol vragen die jonge kinderen zouden kunnen stellen, zoals ‘Kijken kippen verdrietig?’ en ‘Kan de zee opgevouwen?’. Als ik schoolklassen bezoek en dat gedicht voordraag, zijn de kinderen vaak enorm betrokken en willen ze meteen reageren. Van het gedicht, dat ‘Hebben slakken een deurbel?’ heet, is een Plintposter gemaakt die door Tineke Meirink geïllustreerd is. Onze eerste coproductie!

©Plint
tekst: Mary Heylema
illustratie: Tineke Meirink

Mary vindt het fantastisch om met verschillende disciplines samen te werken. Eén van haar favoriete dingen is dan ook om met illustrators iets te maken, of om liedteksten te schrijven voor het theater. Ze zou het geweldig vinden om poëtische teksten voor jeugdtheatergezelschappen te schrijven.

Ik word er steeds meer van doordrongen dat als je iets wil, je daar niet alleen over moet dromen, maar het moet doen. Zo was ik laatst met mijn vriend een paar weken in Gent. De stad beviel zo goed dat we het besluit namen om er een klein jaar te gaan wonen.

VANDAAG IS HET EEN DAG
OM TUSSEN DE VERTROUWDE PADEN DOOR
 
HET ONBEKENDE IN TE SLAAN

Iedere ochtend begint Mary met een ontbijtje. Daarna schrijft ze haar ‘ochtendbladzijden’, waar ze zonder doel schrijft over wat haar bezighoudt en dwarszit. Ze kan pas beginnen met ‘echt’ schrijven na wat yoga en ze heeft er beslist een flinke thermoskan thee bij nodig.

De meest interessante vraag die ooit aan Mary gesteld is, kwam van een klein jongetje. Kun je aan de buitenkant zien of iemand schrijver is? Dat is een goede vraag. Want als schrijver, ben je eigenlijk op ieder moment iemand anders. Ze kan een ontdekkingsreiziger zijn of een oude man, een scheepsjongen of een kok. Je kunt aan de binnenkant wel zien dat ze een schrijver is. Het hoofd van Mary zit helemaal propvol met inspiratie. Ze slaat alles op; wat ze hoort en wat ze ziet. Je weet immers nooit of het ineens een verhaal kan worden.

Zo’n één keer per jaar ga ik een week of zes op Vlieland zitten in een klein huisje vlakbij zee. Met een verder lege agenda word ik er door niks afgeleid en waait mijn hoofd leeg aan het strand. Afgelopen winter rondde ik er mijn boek ‘Aangespoeld’ af, een verhaal dat losjes gebaseerd is op leven en werk van de eigenzinnige Noorse zeeschilderes Betzy Akersloot-Berg die op Vlieland woonde. Ik vind het ook fijn om in de trein te werken. De cadans van het rijden, het geroezemoes van stemmen om me heen; het zorgt voor een soort niet aan plaats en tijdgebonden plek waar ruimte is om te denken en te schrijven. Dan heb ik ook een mini notitieboekje bij me, voor luisterflarden die ik oppik.

Voor het Kakkerlakje Ga je mee? schreef Mary prachtige gedichten bij de vindingrijke illustraties van Tineke Meirink.

Werk van: Mary Heylema