Door: Laura Bijsterveld
Floortje Schoevaart gaat vaak in gesprek met zichzelf. Ze verdiept zich in haar eigen observaties, gedachten en fascinaties en zo vult haar hersenpan zich tot de nok toe met schrijfonderwerpen. Al zwieren haar gedachten als dronken kanaries in de rondte, wanneer ze de woorden op het papier zet blaken ze van nuchtere soberheid met hier en daar een vrolijk krulletje.
“De grootse, zwierige, bombastische stijl van bijvoorbeeld Ilja Leonard Pfeijffer staat in een heerlijk contrast van mijn stijl. Ik zou ook wel willen dat ik dat zou kunnen. Dat het geen trucje is, maar dat ik dat ook echt zo wilde opschrijven. Maar dan moet ik misschien ook eerst woeste bakkebaarden laten staan.”
Floortje beschrijft graag het dagelijks leven, inclusief bijbehorende gedachten, spulletjes en prulletjes. Zo schreef ze op de basisschool een Annie MG Smidt-achtig versje over iemand met veel troep die ze heerlijk beschrijft. Net als de “26 x 2 sudderende kinderschoenen” in het Kakkerlakje Nooit meer naar school. Die zie je meteen voor je: al die kleine kindervoetjes gestoken in warme gympen die tijdens de gymles staan uit te dampen voor de kleedbankjes.
Hoewel schrijven gelukmakend is voor Floortje gaat het zeker niet altijd vanzelf. “Uitstellen is mijn vaste ritueel. En omtrekkende bewegingen in de vorm van planten watergeven, in de tuin rommelen, iets koken, iets heel anders doen wat ook moet en alles meer.” Wanneer de werkvermijdende stuiptrekkingen zijn gaan liggen, zit ze graag in haar werkkamer of aan de keukentafel. Vanaf de keukentafel kan ze lekker de tuin in staren en haar eigen trouwe zwarte kip Cato in de gaten houden.
“Een idee kan er zomaar zijn. En als het er is, is het schrijven gewoon een kwestie van niet zeiken, doorwerken en niet weglopen om iets anders te gaan doen.”
Met vier opgroeiende kinderen die Floortje met haar man vrolijk probeert op te voeden, lijken de ideeën voor eigenzinnige kinderverhalen oneindig. Deze 4 x 2 gevulde en levendige kinderschoenen zijn een grote inspiratiebron en vaak terug te vinden in haar gedichten. Zo gaat de dichtregel “soms zit er een meisje in de boom voor onze deur” over haar eigen dochter.
“Voor mij vangt deze zin een vrolijke periode waarin er soms door een buurman aangebeld werd om te zeggen dat ze weer in een boom zat.”
Floortje zoomt in op alles wat ze kan zien óf zou kunnen zien als ze goed kijkt en door haar rake observatieteksten kunnen we hier allemaal van meegenieten.
