Het magische gevoel dat uitgaat van het werk van Djenné Fila komt volgens mij door de subtiele contrasten: haar figuurtjes hebben lange benen, maar kleine hoofdjes. De kleurvlakken hebben een grove textuur, alsof ze met een dikke kwast gemaakt zijn, maar worden gecombineerd met haarfijne en tere lijntjes.
‘Ik ben dol op collagetechniek. Voor de totstandkoming van mijn werk gebruik ik verschillende materialen en technieken om vlekken, texturen en tekeningen te creëren, die ik vervolgens digitaal samenvoeg. Tijdens het illustreren streef ik niet naar een vooraf bedacht plaatje in mijn hoofd, maar gebruik ik toevalligheden en nieuw ontstane inzichten om tot onverwachte illustraties en krachtige composities te komen. Dit geeft me veel verrassingen en vrijheden tijdens het werken.’
‘Het lijkt me heel bijzonder om een keer een theaterdecor te mogen maken en kostuums te ontwerpen. Ik denk dat er overeenkomsten zijn met mijn werkwijze waarin in illustraties in lagen opbouw en het ontwerpen van een decor. Het lijkt me te gek om mijn illustraties ruimtelijk te maken en na te denken over beweging.’
De verhouding tussen de personages en de rest van de illustratie is eveneens een belangrijk contrast in het werk van Djenné. Haar mensfiguurtjes hebben zelden een gezicht: niet gezichtsuitdrukkingen spreken boekdelen, maar juist de spanning tussen het mensje en de omgeving.
‘Ik hou van het verbeelden van fantasierijke verhalen, het scheppen van magische werelden op papier. De zoektocht naar de juiste sfeer, het kiezen van passende materialen en texturen. Illustreren betekent voor mij vaak ultieme vreugde. Als ik een geslaagde compositie vind, een inspirerend karakter getekend heb of wanneer er meerdere onderdelen samenvallen in mijn werk kan ik door de kamer springen.’
Dat fantasierijke, feeërieke komt onbetwistbaar terug in het kakkerlakje dat Djenné illustreerde: Dankjewel, op tekst van Willemijn Kranendonk.
