‘Ik gebruik graag heel veel verschillende dingen door elkaar; kleurpotlood, stift, acrylverf, gouache, gewoon potlood, gewone pennen. Alles samen, dat vind ik het allerleukst. Maar als ik gewoon in mijn schriftje schets, dan ben ik al heel blij met een zwarte pen.’

Haar illustraties draaien vaak om mensen, die vaker melancholische houdingen aannemen dan staan te springen van vreugde, wat natuurlijk mooi past bij de donkere geborgen kleuren. En met enige regelmaat zijn er losse ledematen: hoofden of handen in allerlei soorten en maten, hier en daar een hele arm.

‘Ik vind onderwerpen die me een beetje weghalen van mijn tekentafel fijn. Dat ze een ingangetje zijn naar de wereld, waardoor ik omga met mensen die ik anders niet zou tegenkomen. Ik houd ook van onderwerpen waar ik nog niet zo veel over weet. Een link met de maatschappij is altijd goed.’

‘Het duurde een hele opleiding lang eer ik ontdekte wat ik wilde illustreren. Ik zag toen wat mijn interesses zijn, doordat ik zag wat klasgenoten maakten. Soms was dat een bevestiging in wat ik ook interessant vond, en vaak juist een ontkrachting. Na school was het wel zoeken, toen ik op de arbeidsmarkt terechtkwam. Ik ben er nog mee bezig. Ik denk ook niet dat het stopt. Dat is misschien ook wel belangrijk, dat je altijd een beetje beweegt. Als je je heel comfortabel voelt in wat je doet, dan denk ik dat het tijd is om na te denken: wil ik dit eigenlijk, of zijn er nog andere zaken die interessanter zijn? Ongemak is goed. De projecten waar ik het meest stress of faalangst over heb, dat zijn ook de dingen die ik ook het leukst vind.’

Overigens is het werk dat Charlotte Peys voor haar Kakkerlakje maakte minder duister, maar de losse ledematen komen er wel in voor. Ze illustreerde in Hoe je leven moet een liedtekst van Tjing Tjing, de samenwerking tussen André Manuel en Roosbeef. Omdat je soms alle mogelijke hulp kunt gebruiken om erachter te komen hoe dat moet, leven.

Cargocollective.com/CharlottePeys
Instagram.com/Charlotte.Peys