Door: Laura Bijsterveld
Schrijven is bijna net zo belangrijk als muziek voor Ingmar Heytze. Zijn werkkamer is gevuld met een muur vol gitaren, een almaar groeiende verzameling pedaaltjes en een versterker waaruit geregeld poëtische klanken klinken. “Die verzameling pedaaltjes is eigenlijk noodgedwongen”, beweert Heytze. “Gitaren zijn toch wat aan de grote kant dus ik mag geen nieuwe gitaren meer kopen”. Lachend: “Ik moet toch een beetje rekening houden met mijn vrouw en kinderen.”
De liefde voor muziek zat er al vroeg in. Zijn passie voor het schrijven ontstond op iets latere leeftijd. Zijn linkshandigheid zat hem in weg; zijn arm veegde de inkt van vers geschreven letters net zo snel weer uit en maakte van de huiswerkopdrachten een onoverzichtelijk geheel.
“Gitaren zijn toch wat aan de grote kant dus ik mag geen nieuwe gitaren meer kopen.”
Een dreigend zoemend apparaat bleek de oplossing: een [elektrische] schrijfmachine. Het was een bakbeest waar je niet omheen kon, maar dat schrok Ingmar niet af. Binnen de kortste keren typte hij met tien vingers en schreef hij gedichten over zijn gevoelserupties als puber. Schoolvriend Joris vond alles wat hij schreef kut, maar kon de schrijfsels met een grapje wel waarderen. De schrijfmachine gaf Ingmar de vrijheid om zich te uiten op het papier en zo ontstond de schrijver en dichter. Wat zal Joris er nu van vinden?
“Ik ga niet naar een café om gesprekken af te luisteren of personages te zoeken. Ik schrijf vooral graag in een horecazaak omdat ik er niet word afgeleid door de afwas of ander ongemak”.
Heytzes manier van schrijven komt neer op het aanraken van grote thema’s in de vorm van alledaagse onderwerpen. Zo nu en dan wordt er een nieuw woord uitgevonden. Zoals het prachtige ‘maanwee’, een grote en onoverkomelijke mate van heimwee, zoals astronauten die heimwee hebben naar de maan. Deze verrukkelijke vondst verraadt zijn schrijfwijze én zijn verwondering over de wereld.