Als Linda Vogelesang een superkracht mocht kiezen, zou het vliegen zijn. Niet alleen omdat dit erg toepasselijk is bij haar achternaam of haar geboorteplaats Hooge Zwaluwe, maar vooral omdat het haar een ander perspectief geeft om de wereld te beleven en te beschrijven. Dit is wat Linda het liefste doet, het beschrijven van wat dicht om haar heen gebeurt, in het hier en nu. Zo komen de afwas, school, vriendschap en vele andere thema’s uit het dagelijkse leven voorbij in haar repertoire.
Door Laura Bijsterveld
Het begint allemaal met losse flarden in haar papieren notitieboekje, flarden die ze opnieuw leest op haar werkplek met als uitzicht een Oudhollandse molen. De repeterende beweging van de wieken zorgen voor ontspanning én inspiratie om dichtregels op het papier te zetten. Wanneer de wieken meerdere malen om hun as hebben gedraaid en de juiste zinnen zich hebben gevormd, begint het tikken op de computer. En, als het typen van Linda eenmaal begonnen is, zie haar dan maar eens achter haar computer vandaan te krijgen.
“Mijn oma zei vroeger al: als Linda ruzie heeft met haar zussen, gaat ze op haar kamer een verhaal zitten schrijven.”
Natuur speelt een grote rol in het leven van Linda. Zo had het weinig gescheeld of ze was bioloog geworden. Midas Dekkers, had het maar goed voor mekaar: schrijven over de dieren in de natuur, hij was wat dat betreft een echte inspiratiebron. Het is daarom niet opmerkelijk dat Linda op het laatste moment de overstap maakte naar de studie Nederlands. Eigenlijk is Linda nu een woordenbioloog te noemen. Want schrijven is haar natuur en die stop je niet.
“Schrijven is denken met andermans hoofd. Dat is mijn eigen interpretatie van Schopenhauers uitspraak: Lezen in denken met andermans hoofd. Schrijvers helpen de lezers hun wereld een stukje groter te maken,” zegt Linda. “Schrijvers staan dicht bij hun omgeving en observeren wat een ander wellicht over het hoofd ziet. Veel mensen denken dat schrijvers een saai en ingetogen leven leiden maar het is allesbehalve grijs en muffig dus.”
“Schrijvers helpen de lezers hun wereld een stukje groter te maken.”
De woorden van Linda Vogelesang zijn te typeren als toegankelijk, licht en met een hint van verwondering. Ze dicht al zo lang ze zich kan herinneren. Zo debuteerde ze op tienjarige leeftijd met een gedicht dat begon met de zin: ‘In het bos daar woont een heks/ en die houdt heel erg veel van seks. Het werd voorgedragen aan haar klasgenoten en aan haar ouders. Helaas is dit specifieke werk mettertijd verloren gegaan, maar gelukkig zijn er nog velen prachtige vondsten van Linda Vogelesang te vinden.
