Een schrijvende kok, of een kokende schrijver, die zie je niet vaak. Tenzij je de keuken van Janneke Vreugdenhil binnen gluurt, dan zie je haar boven de pannen glunderen met een pen in de hand. Ze schept woorden op papier en gerechten op het bord, een snufje zout hier en een treffende metafoor daar.
door Ileen Rook
Als ik een personage was, zou ik het liefst zo stoer mogelijk beschreven worden! Ik wil al mijn hele leven graag stoer zijn. (Hetgeen natuurlijk totaal onstoer is om toe te geven.)
Janneke Vreugdenhil schrijft op een vrolijke, losse manier allerlei gerechten aan elkaar. Het liefst schrijft ze over mensen en eten: over de etende mens. Je ziet haar leven terugkomen in een soort autobiografische recepten. Zo schreef ze Solo Food, na haar scheiding, om het feest te vinden in het koken voor jezelf. Je merkt dat ze met plezier in de keuken heeft gestaan om alle ingrediënten bij elkaar te vinden. Ze is veel bezig met de samenhang tussen verantwoord en lekker eten. Hoe zorg je ervoor dat eten dat goed voor je is, óók lekker is om op te eten?
Ik vind het heel leuk om nieuwe woorden te verzinnen. Zo heb ik een paar jaar geleden de term ‘plantificeren’ gemunt, wat staat voor het omvormen van een overwegend dierlijk naar een overwegend plantaardig dieet, hét thema van nu. Waar woorden als carnivoor en vegetariër/veganist ons dwingen in absolute termen te denken, en daarmee veel weerstand oproepen, biedt plantificeren ruimte voor een middenweg. Het is als zo’n schuifje op het mengpaneel van een dj; je kunt hem de ene dag wat meer de ene kant op schuiven en de volgende dag wat meer de andere. Het maakt het hele debat wat minder absoluut, en dat vind ik persoonlijk erg prettig.
Wat kan ik nog meer zeggen? Deze taart red je leven.
Op de middelbare school begon Janneke met het schrijven van gedichten. Deze werden af en toe in de schoolkrant gepubliceerd. Later ging ze de redactie van diezelfde schoolkrant in en vond ze het heel leuk om interviews af te nemen. Daarna is ze nooit meer gestopt met schrijven.
Als ik schrijf ben ik volkomen afgesloten van de wereld om mij heen, dus als het moet kan ik echt overal werken. Ik vlieg regelmatig naar Spanje, omdat mijn verkering daar woont, en dan werk ik ook wel eens in het vliegtuig. Toch vind ik het wel fijn om thuis achter mijn eigen bureau te zitten. Al staat mijn bureau dan wel weer midden in de centrale hal van mijn huis, dus als mijn kinderen thuis zijn is het daar ook niet altijd even rustig werken.
Van haar moeder leerde ze koken. Nog steeds koken ze heerlijke en avontuurlijke recepten samen. Later ontstond haar droom om de hele wereld over te reizen en alles te proeven, te leren en te koken. En daar komt ze al een heel eind mee! Een reis naar Thailand of pizza leren maken in een authentieke Siciliaanse houtoven, daar kun je haar niet gelukkiger mee maken. Hoe mooi is het om allerlei nieuwe ervaringen op te doen en herinneringen te maken. In haar kokende schrijfwerk probeert ze dit soort mooie momenten over te dragen.
Ze zou haar lichaam ontdooien tot het weer vloeibaar was. Ze zou de kou eruit verdrijven zoals de ochtendzon de dauw verdrijft.
Voor het Kakkerlakje Chocoladetherapie heeft Janneke een heuse lofrede aan de helende werking van chocola geschreven, een naslagwerk voor alle chocoholisten. De geniale illustraties zijn gemaakt door Sylvia Weve.
Ook schreef ze in Een kommetje troost een ontroerend verhaal over pap, gaskachels en gehaakte stola’s, geïllustreerd door Hanneke Siemensma.
Mijn absolute droomopdracht? “Ga op reis door de wereld en beschrijf wat je ziet, proeft, ruikt, hoort, voelt, denkt.”