Anne Caesar van Wieren houdt van werken op papier(en). Hij werkt het liefst analoog en dat geeft zijn werk een ambachtelijke levendigheid. De kleurvlakken die zijn werk zo herkenbaar maken creëert hij vaak door middel van linosneden. Daarbij guts je van een stuk linoleum weg wat je níet wilt zien in de uiteindelijke plaat; wat er overblijft wordt juist wel afgedrukt. Ook de arceringslijnen die soms doen denken aan middeleeuwse houtsneden zijn typisch voor linodruk. De keuze voor soort linoleum, inkt en papier heeft grote invloed op de uiteindelijke afdruk; Anne Caesar van Wieren laat in zijn werk zien dat hij ook daar graag mee speelt, door bijvoorbeeld een papier met een grovere korrel te nemen.
Door Emma Ringelding
‘Mijn stijl verschilt per opdracht en klant, maar een van de overeenkomsten is dat ik het meeste met de hand (analoog) werk, en pas zo laat mogelijk de computer gebruik. Vaak maak ik gebruik van linosnede, maar ook van potlood, pen en ets.’
‘Ik vind het vooral leuk om voor zware onderwerpen of heftige thema’s te tekenen. Daarbij is het altijd een enorme strijd om een goed beeld te bedenken, maar als het dan lukt raakt het mensen ook. Zoals bijvoorbeeld illustraties bij een special van NRC Handelsblad over kanker, of een omslag voor een boek over de genocide in Rwanda. De processen zijn altijd moeilijk omdat alles heel gevoelig ligt, maar de urgentie die dit soort onderwerpen hebben zorgt ervoor dat je net een stap verder gaat dan nog een illustratie over Facebook of iets dergelijks.’
Veel van zijn werk heeft als basiskleur zwart of grijs. Ook als hij een illustratie maakt die wat kleurrijker is, zijn de schaduwen vaak een diep zwart; het geeft zijn werk hier en daar een beetje een retro-propaganda-poster-gevoel. Als hij naast zwart een kleur gebruikt, is het vaak een primaire kleur. Met name rood en blauw werken goed samen met zijn analoge stijl.
‘Oren vind ik het moeilijkst om te tekenen. Als ik iets teken moet ik ongeveer snappen hoe het werkt en hoe het er uitziet. Bijvoorbeeld een hand, je moet weten hoe lang de vingers zijn, hoe een hand werkt, wat de volumes zijn, waar de gewrichten zitten enzovoort. Een oor blijft voor mij een raadselachtig vleesflapje dat ontzettend lastig is om goed te tekenen.’
‘Linosnede is absoluut mijn favoriete materiaal. Het werken met linoleum vind ik ontzettend fijn omdat je heel goed moet nadenken voordat je gutst, omdat je elk foutje ziet. Maar des te groter de beloning als je een hele dag aan een illustratie hebt gewerkt je pas bij het drukken zelf de illustratie in het echt ziet. En omdat er heel veel toeval in zit qua foutjes, inktvlekken op het papier en de korrel van de lino is het eigenlijk niet digitaal na te doen. Dat is sowieso het voordeel van met de hand werken. Als iemand een streep op papier zet is die altijd uniek en niemand kan die namaken.’
Voor maar liefst twee Kakkerlakjes verzorgde Anne Caesar van Wieren de illustraties: Een taart zonder kaarsjes en Bovenwereld. In Een taart zonder kaarsjes staat een dromerig beeldverhaal van zijn hand bij gedichten over de dood van Eva Gerlach, Wim Hofman en Bart Moeyaert. Bovenwereld is een prachtig verhaal van Tommy Wieringa over vriendschappen die blijven, terwijl de tijd verstrijkt.
‘Mijn droomopdracht? Een coverillustratie voor The New Yorker. Dat zou hem wel zijn denk ik.’